Overal schoonheid #5

De avond was zacht en warm. Ze rustte als een vederlichte trui op onze schouders. Het was een avond die loom en lui voortkabbelde. Een avond die even op je schouders tikt en je een stoel aanwijst. Alsof ze wil zeggen: 'Ga daar zitten, leg je voeten op een andere stoel. Neem iets fris en lekkers en zit. Doe eens even niets.'
Het tuinzwembad was nog maar een kwartier gesloten. Stil, omdat ze wisten dat de bedtijd om de hoek loerde, scharrelden enkele opgedroogde zwemmertjes in de hoeken van de tuin. Met een schijnbaar aureool van goud licht rondom hen.
Boven ons dobberden vijf luchtballonnen. Vijf kleurige vlekken tegen een canvas van lichtblauw.
Even wou ik opspringen, mijn telefoon grijpen en het beeld Instagramgewijs vastleggen. Maar dit gevoel zou niet te vangen zijn in een vierkant van vijf op vijf, wist ik alvorens ik één spier bewogen had. Dus bleef ik zitten. Met onze hoofden in onze nek wezen we de luchtballonnen na die ongestoord over ons heen dreven.

Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid' probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.

*klik*

Leeshonger = Kruimels
Kruimels = Leeshonger
Voor meer Leeshonger, klik door naar Kruimels

Inhaalmanoeuver

Gods Dwazen van Joanne Harris is het ideale boek om in Frankrijk te lezen. Ideaal was natuurlijk geweest als ik aan de rand van een grijswit kolkende branding gezeten had, maar de heuvels van de Ardeche voldeden ook ruim als achtergrond. Gods Dwazen is het verhaal van Juliette. Na een leven lang rondgereisd te hebben met een theatergezelschap, woont ze nu met haar dochtertje in een rustige kloostergemeenschap. Tot op een dag een geest uit haar verleden in de abdij komt wonen en Juliette meer en meer in zijn duistere plannen verwikkeld raakt. Gods Dwazen is een boek dat je gewoon moet lezen. Je moet het verhaal de tijd geven om zich te ontplooien en je langzaam bij het nekvel grijpen. Niet Joanne Harris beste (dat is volgens mij Vijf Kwarten van een Sinaasappel) maar nog steeds bijzonder mooi, niet in het minst qua taal.


De geboorte van Venus schetst het verhaal van een meisje dat opgroeit in Florence. Een boeiende historische roman die je nooit naar de keel grijpt, maar onmerkbaar je in haar netten weeft. Soms wat teveel politiek gekonkel naar mijn zin, maar dat kan ook de Franse zon geweest zijn.








Josja Pruis is een boekentip van Aangetekend die blijven hangen is. Op de rommelmarkt voor 50 cent zag ik mijn kans schoon en het was een aangename kompaan op de terugweg. Josja Pruis zit vooral qua structuur bijzonder mooi ineen. Ik hou van jeugdboeken die iets kleins uitpluizen. Die tonen hoe zo weinig zo groot kan zijn. Zo groot dat je drie uur lang ademloos blijft doorlezen, tot je de letters niet meer van het papier kan onderscheiden en je ontdekt dat leeslampje niet bij hebt in de passagierszetel.

Jammer

Is het niet vreemd, zo dik als een boek wordt wanneer je het vaker leest? Alsof iedere keer iets tussen de bladzijden blijft plakken. Gevoelens, gedachten, geluiden, geuren... En als je dan na vele jaren weer in zo'n boek bladert, ontdek je jezelf erin, iets jonger, iets anders alsof het boek jou heeft bewaard als een gedroogde bloem, vreemd en vertrouwd tegelijk.
(Web van Inkt, C. Funke)

Ik herinner me vorig jaar nog. Nachten onderbroken door een hongerige KleineMan en hoe die eventjes de mooiste nachten ooit werden toen ik leerde hoe ik hem met een arm eten kon geven terwijl ik met de andere arm mijn boek openhield. 'Hart van inkt'.
Ik herinner me nog hoe geniaal ik het uitgangspunt vond en dat ik niet kon wachten op het vervolg.

Het vervolg ligt opengeslagen naast me. Een week lang worstel ik me door de pagina's heen, onderdruk een geeuw en vraag me af wanneer er vaart in komt. Jammer, maar het idee heeft zijn glans verloren in deel twee.
En stukjes zoals het citaat hierboven maken dat ik het doodjammer vind, want telkens weer heb ik het gevoel dat er iemand echt kan verwoorden wat het is om een boekenhart te hebben.

Nummer zeven

Het was na elf uur toen ik het boek dichtklapte. De woonkamer was donker op het ene cirkeltje licht van mijn leeslamp na. Even bleef ik naar het plafond kijken. Geen Harry Potters meer.
Wanneer ik nummer zeven naast zijn voorgangers in de boekenkast schuif neem ik de eerste nog even vast. Harry Potter is gegroeid. Boek na boek werd het plot omzichtiger. Vielen de puzzelstukken steeds beter, maar steeds minder voorspelbaar in elkaar. In het laatste boek komt het leven op Hogwarts nog nauwelijks aan bod en zijn de Quidditch-wedstrijden zelfs helemaal verdwenen. Harry Potter groeide, de lezers met hem mee, maar na nummer zeven vraag ik me af... is dit nog een kinderboek? Zeker wanneer ik lees dat er in Groot-Brittanië een hulplijn geopend is voor kinderen die ontzet zijn over de vele doden die er vallen. Wist J.K. Rowling bij het eerste deel dat Harry Potter zo zou opgroeien? Of groeide zij als auteur mee met haar steeds groter lezersgroep?
Hoe dan ook, nummer zeven stelt niet teleur, boeit en de hele wereld van Harry, Hogwarts en magie wordt op een mooie manier ingepakt, verzegeld en op de boekenplank gezet voor nieuwe lezersogen.

Aanpakken

Een leuke romantische komedie sla ik nooit af. Niet als film en ook niet als boek. Er is heel wat rommel in dit genre te lezen, maar Sophie Kinsella heeft al bewezen dat ze de stijl onder de knie heeft. 'Aanpakken' is hier geen uitzondering op.
Een romantische komedie volgens de regels van de kunst. Een goedgekozen hoofdpersonage, een interessant begingegeven en je weet zo al waar het eindigt... in de armen van de knappe tegenspeler.

Leuk hangmatleesvoer...

Samantha is een jonge topadvocate in London. Op een dag maakt ze een enorme fout...zo enorm dat haar hele carriere op het spel staat. In paniek ontvlucht Sam haar kantoor en belandt op het Engelse platteland. Bij een villa wordt ze aangezien voor de nieuwe huishoudster. De heer en mevrouw Ceiger hebben geen idee dat ze een advocate met een IQ van 158 in huis hebben gehaald. En Samantha heeft geen idee hoe ze wasmachine moet aanzetten. En die *&%#@ oven werkt ook al niet mee. Maar Sam bijt nog liever haar tong af dan tuinman Nathaniel om hulp te vragen bij het bereiden van haar eerste cordon bleu-maaltijd. Zal Samantha ooit nog terugkeren naar London? En zo ja, wil ze haar oude leven dan weer terug? Hoe staat het eigenlijk met haar emotionele huishouding?

Even ter plaatse trappelen

Schijnbewegingen en Tegenspel staan al een tijdje broederlijk naast elkaar te wachten in mijn boekenkast. Maar met 21 juli in het vooruitzicht wou ik me niet een in een lang uitgesponnen verhaal storten. 22 juli zouden ze toch onverbiddelijk aan de kant geschoven worden voor een ander, of beter voor nummer zeven. De sluitingstijd van de boekhandel in combinatie met mijn vakantie-agenda besliste daar wat anders over. Maar morgen kan ik erin duiken. Het laatste Potter-verhaal...
Dit is dus de laatste avond waar ik boekgewijs wat ter plaatse trappel.