Het was na elf uur toen ik het boek dichtklapte. De woonkamer was donker op het ene cirkeltje licht van mijn leeslamp na. Even bleef ik naar het plafond kijken. Geen Harry Potters meer.
Wanneer ik nummer zeven naast zijn voorgangers in de boekenkast schuif neem ik de eerste nog even vast. Harry Potter is gegroeid. Boek na boek werd het plot omzichtiger. Vielen de puzzelstukken steeds beter, maar steeds minder voorspelbaar in elkaar. In het laatste boek komt het leven op Hogwarts nog nauwelijks aan bod en zijn de Quidditch-wedstrijden zelfs helemaal verdwenen. Harry Potter groeide, de lezers met hem mee, maar na nummer zeven vraag ik me af... is dit nog een kinderboek? Zeker wanneer ik lees dat er in Groot-Brittanië een hulplijn geopend is voor kinderen die ontzet zijn over de vele doden die er vallen. Wist J.K. Rowling bij het eerste deel dat Harry Potter zo zou opgroeien? Of groeide zij als auteur mee met haar steeds groter lezersgroep?
Hoe dan ook, nummer zeven stelt niet teleur, boeit en de hele wereld van Harry, Hogwarts en magie wordt op een mooie manier ingepakt, verzegeld en op de boekenplank gezet voor nieuwe lezersogen.
1 opmerking:
Misschien ben ik gewoon raar. Ik stond een beetje sceptisch tegenover die Harry Potter-vipe, had er nog nooit iets van gelezen en was nog nooit naar 1 van de films geweest. Uiteindelijk vorig jaar was ik toch wel heel nieuwsgierig en ben toch eens begonnen in het 1e boek en ik geloof dat ik zelfs tot in het 3e boek geraakt ben. De 1e vond ik leuk, de 2e vrij leuk, de 3e een flauw afkooksel van de vorige en daarom heb ik hem weggelegd. En ik denk niet dat ik ze nog eens zal lezen. Maar ik wens iedereen die ze wel goed vindt er veel plezier mee.
groetjes
Een reactie posten