Is het niet vreemd, zo dik als een boek wordt wanneer je het vaker leest? Alsof iedere keer iets tussen de bladzijden blijft plakken. Gevoelens, gedachten, geluiden, geuren... En als je dan na vele jaren weer in zo'n boek bladert, ontdek je jezelf erin, iets jonger, iets anders alsof het boek jou heeft bewaard als een gedroogde bloem, vreemd en vertrouwd tegelijk.
(Web van Inkt, C. Funke)
Ik herinner me vorig jaar nog. Nachten onderbroken door een hongerige KleineMan en hoe die eventjes de mooiste nachten ooit werden toen ik leerde hoe ik hem met een arm eten kon geven terwijl ik met de andere arm mijn boek openhield. 'Hart van inkt'.
Ik herinner me nog hoe geniaal ik het uitgangspunt vond en dat ik niet kon wachten op het vervolg.
Het vervolg ligt opengeslagen naast me. Een week lang worstel ik me door de pagina's heen, onderdruk een geeuw en vraag me af wanneer er vaart in komt. Jammer, maar het idee heeft zijn glans verloren in deel twee.
En stukjes zoals het citaat hierboven maken dat ik het doodjammer vind, want telkens weer heb ik het gevoel dat er iemand echt kan verwoorden wat het is om een boekenhart te hebben.
1 opmerking:
tijdens nachtelijke uren, maar ook overdag
een klein zacht stukje van jezelf die rustig groeit van de moedermelk
de moeder die ondertussen letters, woorden, zinnen en boeken verslindt en zo in twee werelden tegelijk vertoeft
Een reactie posten