De avond was zacht en warm. Ze rustte als een vederlichte trui op onze schouders. Het was een avond die loom en lui voortkabbelde. Een avond die even op je schouders tikt en je een stoel aanwijst. Alsof ze wil zeggen: 'Ga daar zitten, leg je voeten op een andere stoel. Neem iets fris en lekkers en zit. Doe eens even niets.'
Het tuinzwembad was nog maar een kwartier gesloten. Stil, omdat ze wisten dat de bedtijd om de hoek loerde, scharrelden enkele opgedroogde zwemmertjes in de hoeken van de tuin. Met een schijnbaar aureool van goud licht rondom hen.
Boven ons dobberden vijf luchtballonnen. Vijf kleurige vlekken tegen een canvas van lichtblauw.
Even wou ik opspringen, mijn telefoon grijpen en het beeld Instagramgewijs vastleggen. Maar dit gevoel zou niet te vangen zijn in een vierkant van vijf op vijf, wist ik alvorens ik één spier bewogen had. Dus bleef ik zitten. Met onze hoofden in onze nek wezen we de luchtballonnen na die ongestoord over ons heen dreven.
Als je goed kijkt is er altijd iets moois te zien. In 'Overal schoonheid'
probeer ik elke week iets moois dat ik zag te vangen in woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten