Ik schreef het al eerder. Het is voor mij de tijd van het jaar voor de thrillers, spannende boeken en mysteries. En gelukkig staan er altijd nog een rijtje ongelezen exemplaren van dit genre in mijn boekenkast (dankjewel, De Standaard boekenactie.)
Onlangs werd het 'Je verdiende loon' van Anne Holt. Na tien pagina's vroeg ik me af of dit boek wel zo'n goed idee was. Lezen over vermoorde kinderen heeft sinds een jaar een heel andere connotatie gekregen. Te dicht op mijn vel om louter ontspannend te zijn? Maar Anne Holt wist me toch telkens terug tussen de pagina's te krijgen en ik blijf een zwak hebben voor op het eerste zicht onuitspreekbare noorse namen (Karsten, Inger,Yngvar).
En toch kon het verhaal me niet helemaal overtuigen. Het Deus Ex Machina-effect leek nooit ver weg. De personage rolden te vlot van de ene stap in het onderzoek naar het ander. Op dat vlak kan ik Henning Mankel's Wallander meer appreciëren. Het mysterie wordt niet op een hop en sprong in 150 pagina's opgelost. Neen, het is een worsteling en als lezer neemt hij je ook mee tot op de bodem van de diepste put waar het onderzoek landt. Maar de grootste valkuil was opnieuw de ontknoping. Ik wil nog steeds een boek dat je ademloos achterlaat, een finale die opeens op je nek springt, een oplossing die je niet zag aankomen. En daar faalt 'Je verdiende loon'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten